آقای پدر عزیزم؛
اگر آدم یه اشتباه رو بخواد برای بار چهارم مرتکب بشه، می‌تونه به عفو الهی امیدوار باشه؟
یا اگر بدونه بعد خطا فرصت توبه نیست، می‌تونه قبل گناه، یه جوری بار گناه رو سبک کنه؟
کاش بودید پدر عزیزم. کاش فقط برای دو هفته آتی می‌تونستم حضورتون رو حس کنم. کاش توی گذشته تا اون اندازه بی‌عقل و بی‌سیاست و نابلد نبودم.
چقدر خسته‌ام، چقدز لبریزم و چقدر پرم از ای کاش‌ها.
بی‌ربط نوشت : رفقای خوبم، چقدر خوبید که کامنت می‌گذارید و چقدر بی‌نزاکتم که ناتوانم از پاسخ دادن. ببخشید بر من :)
1. کنکور تموم شده و من توی بلاتکلیف‌ترین حالت ممکنم. توی دو راهی دانشگاه آزاد پشت کنکور. از جفتش تقریبا به یک میزان نفرت دارم. نقطه‌ی تمایزش توی تغییرات کنکور سال آینده و توان روانی من برای پشت کنکور موندنه! امیدوارم تصمیمی که می‌گیرم در نهایت منجر به پشیمونی نشه!
2. برای اینکه ذهنم رو از کنکور دور کنم توی دو هفته‌ی اخیر سه تا سریال کره‌ای دیدم! آبکی، رمانتیک و طنز. دوست‌شون داشتم و سرگرم شدم. ولی دیگه بسه. باید از فردا یکم با برنامه‌تر و هدفمندتر زندگی کنم. از زبانی که بیشتر از دو ساله که رهاش کردم شروع می‌کنم و مطالعه‌ی بهتر در حوزه‌ی فلسفه.
3. آموزگارا تا روز قبل کنکور من مدام کلاس‌های هیجان‌انگیز و خفن می‌ذاشت. الان دو هفته‌ست که هیچ کلاسی نذاشته! واقعاً که! :(
4. می‌خوام کلاس آواز رو شروع کنم و بابتش هیجان‌زده‌ام! هرچند چون خودم خیلی از صدام خوشم نمیاد، برای شروع کردن نگرانم ولی از آواز خوندن که خوشم میاد. پس انجامش می‌دم. به قول نگ «دتس مای گرل!» :))
5. مدت زیادیه که آقای عین_صاد رو ندیدم. در اسرع وقت باید روان‌پزشکم رو عوض کنم و روان‌کاوی و هم شروع کنم. این روزا حال روحی به شدت بدی دارم. اونقدر که فقط خود خدا بیاد جمعم کنه.
6. خواهر من! برادر عزیز! دوست مهربان! تو رو فرآن این آرشیو بی‌صاحاب رو شخم نزن! اینقدر بهم حس ناامنی نده. دنبال چی هستی مومن؟ (بگم که کامنت ناشناس گرفتن هم تقریباً ده برابر بهم اضطراب میده؟) جهنم نکنید اینجا رو خلاصه. کپی هم نکنید، خوب نیست :))))
7. چقدر امشب حالم شییه نیمه‌شب چهاردهم آذر نود و نه هست. دیوانه‌وار، مستأصل و تهی.
8. هم حرفم میاد، هم حرفم نمیاد. کاش یکی بود که فردا باهاش برم کافه و پیاده‌روی :(
به قول نرگس خدا خوبم کنه.
کاش معشوقه‌ی کسی بودم، شاید زندگی برایم لطیف‌تر می‌شد. شاید دانستن اینکه کسی جایی دوستم دارد و انتظارم را می‌کشد می‌توانست به زندگی امیدوارم کند.
اما حالا مصداق همان تخته‌پاره بر موجم؛ رهاشده، ناامید، دردمند، اندوهگین و تنها. بیش از اندازه تنها...
صدایی توی سرم می‌گوید «?There is no way out; but down»
صدای دیگری پاسخ می‌دهد «!Hmm, down»
و این یعنی دوباره دارم به چیزی فکر می‌کنم که نباید. این یعنی اوضاع ناجوره. خیلی هم ناجوره.
پی‌نوشت دیوونگی‌هام رو جدی نگیرید. به جر خودم فقط یه نفر دیگه معنی این جمله‌ها رو درک می‌کنه :))
طبق معمول یه سری دری وری پیش‌نویس دارم که در لحظه آخر منتشر شدنش رو گذاشتم برای بعد. حالا غم‌زده‌ام. بعد از دو روز مقاومت، بالاخره اندوه بهم چیره شد. گریه هم کردم. زیاد. اونقدری که سرم سنگین بشه و پلک‌هام متورم. دلتنگ و ملول هم هستم.
می‌دونم که در کمال بی‌ادبی کامنت‌های قبلی‌تون رو هم جواب ندادم ولی لطفاً بیاین بهم حرفای خوب بزنید. دروغ‌های قشنگ بگید و از آینده‌ای که قراره گلستون باشه گپ بزنید.
باشد که فردا صبح، وقتی پنل رو باز می‌کنم، حالم بهتر بشه، دلم گرم‌تر و توانم بیشتر برای ادامه دادن، زنده موندن و جنگیدن.
دوست‌تون دارم رفقا :))
دیروز برای پروفسور از تو گفتم. صدایم لرزید، نگاهم لرزید و بغض نشست توی گلویم. آنجا فهمیدم یک حس‌هایی در زندگی هیچوقت فراموش نمی‌شوند. حتی اگر کمرنگ شوند و غبار بگیرند باز هم وجود دارند، الی یوم القیامه...
عنوان : علیرضا بدیع
سطح اضطرابم به شدت بالاست. ADHD لعنتی مانع از تمرکزه و سگِ پدر سگ افسردگی داره پدرم در میاره. ۹۹ درصد افکارم معطوف به مرگ و روز اعلام نتایجه. مامان و بابا فقط بهم دوتا انتخاب دادن : دولتی شیراز، آزاد شیراز. با توجه به رتبه‌هام، دولتی شیراز نمیارم. از آزاد هم بیزارم و شهرهایی هم که دولتی میارم، اجازه‌ی رفتن ندارم.
اون از وقتی که توی اوج نوشتن بودم، نذاشتن کلاس رو ادامه بدم، اینم از دانشگاه رفتن. کاش از این دست پدر و مادرای بی‌اعتنا بودن. حاضر بودم هیییچ محبت و عاطفه‌ای دریافت نکنم ولی اینقدر بهم نچسبن. اینقدر مثل بچه‌های دو ساله باهام رفتار نکنن. اینقدر نخوان به اسم نگرانی محدودم کنن.
کارنامه‌ها اومده و من همین که نیفتادم واقعاً خوشحالم! با این اوضاع روحی توقع بیشتری از خودم نداشتم. یادمه امتحانای اولی به قدری به در بیخیالی زده بودم که می‌گفتم «حالا یا خرداد پاس می‌شیم یا شهریور، چه فرقی داره؟»
حس می‌کنم اون همه تراپی رفتن پوچ شده. تنها به نقطه‌ی اول برگشتم بلکه چند مرتبه از نقطه‌ی اول هم بدترم. توی این مرحله حتی برام غصه‌ی بقیه بعد از مرگم هم برام مهم نیست. دیگه هیچی برام مهم نیست. توی این نقطه‌ای که ایستادم نه رویایی وجود داره، نه کابوسی. نه تلاش معنی میده، نه دست شستن. دلیلی واسه زیستن وجود نداره. دیگه هیچی وجود نداره. سیاهی محضه. شایدم من می‌خوام محض ببینمش. امّا با اینکه نمی‌دونم چرا، یا حتی چطوری؛ فقط می‌دونم که باید زنده بمونم. باید زنده بمونم.
در آستانه‌ی کنکور، گلایه از شب دنیا
بد است زن حسابی! به احترام ملاتونین
بدون دغدغه و استرس، تلاش که بخوابی!
تو مثل یک آدم درس نخونده، وبال گردن تستی!
کسی نگفت نباید که از نهاد بسوزی!
تو خرخون نبودی که با‌دلیل ترازت بالا بشود
چه خرها که درونت به اهتزاز درآمد! (و مانع از خواندنت شد!)
لذا؛ بسوز، عمیق و از نهاد هم بسوز، خودکرده را هم تدبیر نیست، دست از سر چاوشی طفلی هم بردار و بخواب! تا حداقل این ده روز رو مثل انسان نجیبی تست بزنی! با تشکر، ماچ و بوس!
و پس از مرگم مرا با این ترانه بشناسید، در نوای کمانچه‌ی کلهر جستجو کنید و با این تصنیف به یاد آرید.
پی‌نوشت : لذت خوندن این شعر مولانا رو هم به خودتون تقدیم کنید :))
عنوان : مولانا
خسته‌م. یا شایدم جا زدم. فقط سی روز مونده و از اون رویایی که برای خودم ساخته بودم فقط یه ویرونه مونده.
احتمالاً بگید چقدر یارو خودپسنده ولی واقعاً لیاقت من و پتانسیل‌های من اینجا ایستادن نیست! خیلی باید بالاتر باشم، خیلی!
از خودم عصبانی‌ام و فقط امیدوارم که سر عقل بیام. کاش بتونم بدن کرخت و مغز خسته‌م رو متقاعد کنم که این مقطع زمانی، زمان جا زدن نیست!
