ولی آدم باید یه آهنگ‌هایی، صدای یه خواننده‌ای، نوای ساز یه نوازنده‌ای یا موسیقی‌‌های یه آهنگ سازی رو برای خودش نگه داره. نه ازش بگه، نه بنویسه، نه باهاش خاطره بسازه و نه برای کسی بفرسته. باید نگهشون داره برای وقتای تنهایی. برای وقتایی که می‌خواد به کسی فکر نکنه!

نیم ساعته نشستم، زل زدم به پلی لیستم و دارم فکر می‌کنم باید کدوم آهنگ رو گوش بدم که یاد آدمای رفته، برام زنده نشه. که خاطره‌های کهنه جون نگیره. که هیچ اتفاقی نیفته و آرامش بگیرم!